Rozdział 38. Każdy związek przechodzi próbę.

*Następny dzień*
*Piotrek*

Wziąłem do ręki zgiętą w połowie kartkę. 

To prawda.
Powiedziałeś, że chcę uciekać, i może masz rację, ale teraz
Jestem tchórzem.
Jestem tchórzem, bo wszystko mnie przeraża i nawet nie próbuję niczego zmienić.
Wiem, że zachowuje się, jakbym była w drugiej klasie podstawówki, ale boję się, że któregoś    dnia obudzę się z krzykiem i
Tak, boję się samotności
Jeśli zdecydujesz się odejść, zrozumiem, ale nigdy się z tym nie pogodzę
Nie wiem czy jestem na tyle silna, żeby poradzić sobie bez Ciebie, ale muszę spróbować.  Zawsze lubiłeś kiedy
Kiedy mówisz mi, że jesteś ze mną, że mi pomożesz to boli to bardziej nic tysiąc zadanych  ciosów nożem
W końcu i tak odejdziesz, bo nie dałam Ci tego czego chciałeś
Nie wiem, czemu tracisz na mnie czas
Czy to tak trudno
Pamiętaj, że to była moja decyzja, bo tylko się gorzej czuję, kiedy za dużo o Tobie myślę.
Jestem bezpieczna. Nie szukaj mnie, obiecuję, że niedługo zadzwonię.
Też za tobą tęsknię. Nawet bardzo. Ale to niczego nie zmienia.

Wybacz.

Martyna

Przesunąłem opuszkami palców po linijkach jej listu, wyczuwając wgłębienia w miejscach, w których przycisnęła długopis tak mocno, że niemal przedziurawiła kartkę. Mogłem sobie z łatwością wyobrazić jak do mnie piszę - jak kreśli koślawe litery, ze zdenerwowania zniekształcając jeszcze bardziej swoje pismo, jak przeklina, stwierdzając, że znów coś źle sformułowała. Gdybym wtedy przy niej był, może bym się i śmiał. Powiedziałbym coś w stylu "Daj spokój, nie wygłupiaj się, opisz to, co Ci leży na sercu i tyle". A tak kiedy czytałem jej list po raz kolejny, chociaż znałem go już na pamięć, wcale nie było mi do śmiechu. To moja własna reakcja była dla mnie niemiłą niespodzianką. Każda przekreślona linijka listu głęboko mnie raniła - jakby krawędzie liter były ostrzami żyletek. Co więcej, za każdym z tych przekreślonych początków, niedokończonych zdań, kryły się długie godziny cierpienia, a cierpienie Martyny dawało mi się we znaki bardziej niż moje własne.
Rozmyślania przerwał mi zapach, od którego jestem uzależniony. Tak, w salonie unosił się jeszcze zapach jej perfum. Najwidoczniej musiała wyjść kilka minut przed moim powrotem. To, że gdybym przyszedł te pięć minut wcześniej, bolało mnie niewyobrażalnie mocno. Może i bym ją spotkał, kiedy zamykałaby za sobą drzwi. Może bym ją zatrzymał, przekonał, że jej miejsce jest właśnie przy mnie. Zresztą mogłem się domyślić już, kiedy rano zadzwoniła do Wiktora i powiedziała, że bierze kilka dni urlopu...
Starannie złożyłem kartkę, tak by zmieściła się do tylnej kieszeni spodni.

***

Następnego dnia w stacji, prawie wszystko było takie samo. Na blacie w kuchni stały niedopite kawy, na stole sterta papierów do wypełnienia, odgłosy trwającego meczu w piłkarzyki, grającego radia, a Wiktor, jak każdego poprzedniego dnia, siedział zamknięty w swoim gabinecie. Prawie, bo brakowało tej osoby, która zawsze wchodziła ze mną do środka, trzymając za rękę. Mimo że w ostatnim czasie nic nie miało dla niej sensu, to zawsze witała się ze wszystkimi z uśmiechem... Przechodząc do szatni, ktoś krzyknął do mnie, ale nie bardzo wiedziałem kto, bo myślałem o tym, żeby znów wrócić do chwili, kiedy szła przede mną, nadal trzymając za rękę, a ja podziwiałem jej zgrabne ruchy. Za ścianą, kiedy już się przebraliśmy, zawszę całowała mnie ostatni raz przed powrotem do domu i mówiła, żebym na siebie uważał. Zamiast tego słyszałem, jak inni ratownicy rozmawiali o mnie i Martynie, próbując jednak mówić szeptem, bym niczego nie usłyszał. Dopiero kiedy wyszedłem, zmienili temat. Zbagatelizowałem wszystko i przeszedłem do kuchni, nastawiając wodę na kawę. Kilka sekund później z pokoju wyszedł Wiktor i mogłem tylko pomarzyć o ciepłym napoju. 

- Piotr, Adam mam wezwanie. - Powiedział i zabierając ze stołu swój telefon, wyszedł szybkim krokiem na zewnątrz. Odstawiłem kubek i zabrałem kurtkę wiszącą na oparci krzesła.

***

- Mogę Cię o coś zapytać?

- Jakaś poważna rozmowa Adaś? - Upiłem łyk kawy z papierowego kubka.

- Tylko się nie obraź, ale... nadal jesteś z Martyną?

Przewróciłem oczami z poirytowania. Słyszałem, jak próbuje opanować ton swojego głosu, na obojętny. 

- Co Ty taki ciekawy jesteś? - Odpowiedziałem, pijąc kolejny łyk napoju. Adam wychylił się do mnie przez okno. 

- Nie, po prostu, Łukasz powiedział mi, że Martyna się od Ciebie wyprowadziła... - Zamilkł, jakby nagle zrobiło mu się głupio. Nie odpowiedziałem od razu. Poczułem jej liścik, który teraz miałem w kieszeni kurtki, jakby nagle zrobił się okropnie ciężki. Usłyszałem w myślach jej głos. Też za tobą tęsknię. Nawet bardzo. 

- A skąd on o tym wie? - Zdziwiłem się.

- Nie wiem, nie chcę mieszać się w wasze sprawy, ale..

- I się nie mieszaj. - Przerwałem mu wzburzony. - Zajmij się lepiej Baśką. - Rzuciłem oschle, dając do zrozumienia, że uważam tę beznadziejną rozmowę za zakończoną, zupełnie jednak nie myśląc, że o to ostatnie zdanie może się obrazić. We wstecznym lusterku widziałem jak obraca się również zdenerwowany. Zapewne teraz obwinia się, że w ogóle zaczął zadawać mi pytania, wiedząc, jak zareaguję.
Znów usłyszałem ton jej głosu. Ale to niczego nie zmienia. Wybacz. I znów poczułem ciężar w kieszeni...
Wiktor właśnie wrócił ze stacji, trzymając w ręku butelkę wody.
- Wody byś się napił. - Powiedział, spoglądając na prawie już pusty kubek kawy.
- Dzięki doktorze, wody to ja nie piję. - Odparłem i odpaliłem silnik karetki.
- To powinieneś zacząć. Cerę będziesz miał ładną.
- Poważnie? A teraz mam brzydką?
- Jedź już lepiej. - Odpowiedział z lekkim uśmiechem...

***

- Chciałbym dowiedzieć się do kiedy Martyna ma wolne...? - Wydusiłem z niechęcią. Nie bardzo uśmiechała mi się rozmowa z Wiktorem na temat Martyny, bo nie chciałem, żeby cała stacja huczała od plotek na temat naszego nieprawdziwego zerwania. Jednak jeśli chciałem dowiedzieć się choć najmniej istotnego szczegółu na jej temat, musiałem dowiedzieć się wszystkiego, co wie Wiktor.
- Do czwartku. - Odpowiedział nieco zmieszany, wyglądając spod stosu różnych papierów. - Nie mówiła Ci? - Zbiłem go z tropu. Sam nie wiedziałem co teraz powiedzieć.
- Nie mieliśmy czasu, żeby porozmawiać. - Odparłem, starając się, żebym brzmiał wiarygodnie. Przełknąłem ślinę. - Mówiła może dlaczego?
- Wspomniała coś, że musi sobie wszystko poukładać, a zaraz potem się rozłączyła. - Westchnął. Nie rozumiałem. Czy chodziło jej o to, by poważnie pomyśleć nad przyszłością związku ze mną? A może pisząc Niedługo zadzwonię, chodziło jej o coś zupełnie innego? Może to ja powinienem zadzwonić i zawalczyć... - Wszystko między Wami w porządku? - Zapytał ciekawy, odkładając na bok długopis.
- Można tak powiedzieć. - Rzuciłem. Niezbyt przekonało to Wiktora.
- Piotr, co wydarzyło się wczorajszego wieczoru? - Spytał po raz kolejny, naprawdę zaintrygowany. Spociły mi się dłonie.
- Pokłóciliśmy się trochę. - O dziwo powiedzenie tego, było łatwiejsze niż się spodziewałem. Pokłóciliśmy się, to może za dużo powiedziane, ale był to pewnego rodzaju konflikt.
- Może nie powinienem się mieszać w wasze sprawy - słysząc to zdanie po raz kolejny tego dnia, naprawdę się we mnie zagotowało - ale sądzę, że powinniście sobie wszystko jak najszybciej wyjaśnić. Nie chce w pracy żadnych sprzeczek.
- Gdyby to było jeszcze takie łatwe. Wie doktor przecież, że jak Martyna się uprze, to nikt, ani nic nie jest w stanie jej do czegoś przekonać.
- Jak na razie jesteś jedyną osobą jaką znam, która potrafi na nią nieco wpłynąć. Wykorzystaj to Piotr. - Spojrzał na mnie porozumiewawczo. Zdałem sobie sprawę, że nie mówi mi wszystkiego.
- Jestem nieco innego zdania. - Wsunąłem do kieszeni rękę, w której znajdowała się pognieciona kartka papieru, zostawiona dzień wcześniej na stole, jakby chcąc sprawdzić czy nadal tam jest. Wcześniej, czując jej niewyobrażalnie wielki ciężar, teraz nie czując w ogóle. - Nawet nie wiem gdzie teraz jest... - Wydusiłem.
- Wyprowadziła się? - Zamyślił się. - Poważna sprawa. Coś Ty jej nagadał?
- To samo co pan. - Wróciliśmy do punktu wyjścia. Znów zamyślił się przez chwilę, szukając w głowie odpowiedniego zdania.
- Sądzę, że właśnie takich słów potrzebowała, ale nie wiem co to nie za dużo jak na jeden dzień... Jeśli uda Ci się z nią porozmawiać, spróbuj przekonać ją do jakiejś terapii. Właśnie tego potrzebuję, jeśli chce... żyć jak dawniej. Zdajesz sobie z tego sprawę, że jeśli tego nie zrobi, nie pozostawi mi wyboru...
- Będzie musiał ją pan zwolnić. Wiem. - Dokończyłem. Zdawało mi się, że jeśli powiem to ja, będzie to trochę mniej bolało.
- Naprawdę tego nie chcę, dobrze o tym wiesz, ale po prostu... Po prostu tak dłużej być nie może. Czekałem cztery miesiące, myślałem, że po jakimś czasie się otrząśnie, ale sam wiesz jak jest. - Spojrzał na zegarek na swoim nadgarstku. - Uuu, późno już. Zośka czeka na mnie z kolacją.
- Dziękuję doktorze. - Wymamrotałem. Wiktor wstał z krzesła i schował dokumenty do papierowej teczki.
- Do jutra Piotr. - Odpowiedział, a ja szybko opuściłem pomieszczenie.
_____________________________________________________________________

Już od bardzo, bardzo dawna nie pisało mi się tak dobrze jak teraz!

Już powoli zaczynałam tracić nadzieję na to, że jeszcze kiedyś napiszę coś tak prosto:)

Początek rozdziału miałam gotowy już na początku tamtego tygodnia, ale szkoła i inne obowiązki nie pozwalały mi dokończyć. Cóż...

Ale już za 24 dni wakacje i czasu, jak i pomysłów (już teraz) będę miała aż w nadmiarze :D

Mam nadzieję, że szybko uda mi się coś napisać, bo mam naprawdę ogromną ochotę na pisanie!

Zresztą przyznam szczerze, że sama jestem ciekawa jak dalej potoczy się ta sytuacja;)

A Wy macie jakieś pomysły?

Do następnego!

Natalia 

Ilość słów: 1439