Rozdział 31. Fałszywe spotkanie.

*Martyna* 

*3 tygodnie później*

Spojrzałam na okno i lekko przetarłam oczy dłonią. Dobiegające z niego światło lekko mnie oślepiło, jednak nie oderwałam od niego wzroku. Kusiło mnie jeszcze bardziej. Liście na drzewach były już brązowe. Wydawać się mogło, że każdy z nich wie kiedy ma spaść. To było cudowne, patrzeć na to wszystko... Tego dnia byłam szczęśliwa. Uśmiechałam się jak głupia. W ciągu ostatnich dni czułam się jak księżniczka w dużym, pustym zamku, zamkniętym na wszystkie możliwe sposoby. Dziś czuję, że odżywam. Nie muszę już słuchać co mam robić. Spojrzałam na zegarek. Wskazywał 6:10. Nie traciłam czasu na leżenie w łóżku. Wstałam, związałam włosy w koka i założyłam na siebie ciepły, brązowy sweter. Na stole w salonie znalazłam talerz pełen zdrowych kanapek. Zatrzymałam się na chwilę i właśnie w tym momencie Piotrek stanął za mną i objął mnie w tali. Przytulił się do moich pleców, a ja złapałam za jego dłonie.
- Dzień dobry. - Powiedział. Uśmiechnęłam się wyobrażając sobie jego uśmiech. Chłopak miał dzisiaj wolne ale przecież mógł mnie zawieść. Kilka minut po śniadaniu razem z Piotrkiem wyszliśmy przed dom. Stanęłam przed drzwiami, zamknęłam oczy i odpłynęłam w swoich myślach. Promienie słońca padały na moją skórę, ogrzewając ją. Lekki wiatr poruszał moim włosami, a śpiew ptaków był najpiękniejszą muzyką dla moich uszu. Nareszcie byłam szczęśliwa...
- Idziemy? - Usłyszałam głos Piotra. Otworzyłam oczy i ruszyłam głową na słowo "tak". Kiedy wyszłam z samochodu, poczułam przypływ adrenaliny. Brakowało mi tego uczucia. Nareszcie mogłam wrócić do tego miejsca, mogłam wrócić do pracy, znów mogłam ratować czyjeś życie.
I nagle zobaczyłam Adama. Tak bardzo brakowało mi jego uśmiechu na powitanie.
- Martyna! Ale się za Tobą stęskniłem! - Krzyknął i zakręcił mną dookoła.
- Adaś, nawet nie wiesz jak bardzo! - Zaśmiałam się.
- Wyglądasz fantastycznie!
- Dziękuję, Ty jeszcze lepiej.
- Starczy już, bo będę zazdrosny. Do zobaczenia. - Powiedział Piotrek całując mnie w policzek i odszedł. Zaraz potem weszliśmy do budynku. Kiedy Adam otworzył drzwi do naszej stacji ujrzałam Wiktora. Siedział za swoim biurkiem wypełniając papiery.
- Dzień dobry doktorze. - Powiedziałam wchodząc.
- Witaj Martyna, dobrze Cie widzieć. - Mężczyzna oderwał się od dotychczasowego zajęcia i spojrzał na mnie z uśmiechem. - Jak się czujesz?
- Dobrze, dziękuję.
- Czemu mi nie powiedziałaś, że jesteś w ciąży?
- Chciałam powiedzieć jak... - Przerwał mi telefon.
- Dobra idź się przebierz. Później porozmawiamy. - Wiktor z powrotem usiadł za biurkiem i odebrał. Poszłam do pokoju obok przebrać się w mój czerwony strój. Dawno go na sobie nie miałam. Zrobił się trochę ciasny na... Brzuchu. Przybyło mi trochę kilogramów od tamtego czasu. Zresztą nie ma się co dziwić.
- 21S zgłoś się.
- 21S zgłaszam się. - Zabrałam ze stolika radio. Otrzymaliśmy wezwanie. Wróciłam do pokoju Wiktora.
- Doktorze mamy we... Dzień dobry? - Powiedziałam do stojącego przy oknie mężczyzny w okularach.
- Dzień dobry, pewnie pani Martyna? - Uśmiechnął się bardziej z musu niż chęci.
- Tak, to ja.
- Jestem doktor Artur Góra. - Mężczyzna podał mi rękę. - Czy my się skądś nie znamy?
- Możliwe. - Odparłam. - Przepraszam, mam wezwanie. - Zarzuciłam chcąc jak najszybciej opuścić pomieszczenie...

*Kilka godzin później"

Z mojego dobrego humoru niewiele już pozostało. Byłam zła na Piotrka i samą siebie. Nie mogłam uwierzyć, że tak perfidnie mnie oszukał... Usiadłam na kanapie, czekając na Wiktora. Chciałam wytłumaczyć mu tą całą sytuację z ciążą. Teraz źle się z tym czułam, że nie powiedziałam mu od razu. Chwilę później przyszedł Wiktor.

- Doktorze? - Wstałam z kanapy i podeszłam do mężczyzny. 

- Tak Martyna? 

- Chciałam powiedzieć o tej całej ciąży jak już...

- Nie ważne, rozumiem. - Nagle mi przerwał. - Idź do domu, późno już. 

- Dobrze, do jutra. - Powiedziałam i poszłam w stronę drzwi.

- Martyna, uważaj na siebie. - Dodał w ostatniej chwili. Spojrzałam na niego i lekko się uśmiechnęłam. Zrobiło mi się odrobinę milej. Za nim poszłam do domu, wybrałam się jeszcze do gabinetu Hany. 

- Hej, masz chwilę? - Wychyliłam się za drzwi.

- Chodź. - Odpowiedziała promiennie. - Nie spodziewałam się Ciebie tutaj.

- Widzisz ja siebie też nie, ale skoro już tu jestem to może mogłabyś mnie zbadać? 

- Pewnie, w takim razie zapraszam. - Kobieta uśmiechnęła się. Usiadłam na krześle.

- Z dzieckiem wszystko w porządku, ale uważaj na siebie. - Powiedziała Hana po zrobionym badaniu.

- Słyszę to już drugi raz dzisiaj. Dzięki. - Odpowiedziałam ze sztucznym uśmiechem.

- Martyna, wszystko dobrze? 

- Tak.

- Na pewno?

- Tak. - Odpowiedziałam po chwili zastanowienia. - Pójdę już...

Szłam przez park. Było już ciemno, nie miałam jednak ochoty wracać do domu. Szłam tak wolno, że dopiero po pół godzinie znalazłam się przed drzwiami do mieszkania. Kiedy dotknęłam jednak klamki miałam ochotę wszystko wygarnąć Piotrkowi. Z biegu rzuciłam torbę na fotel i weszłam do kuchni. Chłopak siedział tam przy stole pijąc gorącą herbatę. Oparłam się rękami o stół i pochyliłam się nad nim.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś o Górze? - Powiedziałam oschle.

- Nie chciałem Cię denerwować. - Chłopka odstawił kubek na stół.

- Dzięki. - Odparłam na złość i wyszłam z domu trzaskając drzwiami...

______________________________________________________________________

Tajemnica w tajemnicy... ;) No ale więcej zdradzić Wam niestety nie mogę. 

Skąd Martyna zna dr. Górę i gdzie poszła o tak późnej porze? Domyślacie się może? 

Siedziałam chyba nad tym rozdziałem z dobre 5 godzin... Nie wiedziałam jak to wszytko napisać, ale jakoś mi się udało :) Jakie tajemnice skrywa Martyna? Odpowiedź już niedługo! 

Do następnego!

Natalia