Rozdział 30. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.

*Martyna*

Kiedy wracaliśmy było już ciemno. Jedyne światło, którego i tak nie było zbyt wiele, były przydrożne lampy.
W pewnym momencie poczułam tajemniczy niepokój. Tak jakby miało wydarzyć się coś złego. Starałam się jednak o tym nie myśleć i podjęłam rozmowę z Piotrem.
- Twoja mama jest bardzo miła. – Powiedziałam.
- Najlepsza na świecie. – Chłopak oderwał wzrok od ulicy i spojrzał na mnie z uśmiechem.
- Zawszę chciałam mieć taką kochającą rodzinę, która będzie mnie wspierała.
- Przecież teraz ją masz.
Nic na to nie odpowiedziałam. Uśmiechnęłam się sama do siebie, myśląc, że Piotrek ma rację. Teraz w końcu mam wspaniałą rodzinę o jakiej zawsze marzyłam. A to wszystko dzięki niemu.
- A co z Twoim ojcem? – Zarzuciłam pod wpływem emocji. W samochodzie zapadła głęboka cisza.
- Przepraszam. – Dodałam po chwili. Piotr jednak dalej nic nie mówił…
- Mój ojciec odszedł od nas kiedy miałem 5 lat. Od tamtego czasu nie mam z nim kontaktu. Niedługo potem mama wyszła za mąż po raz drugi. Właśnie wtedy urodził się Tomek i Grzesiek. Z ojczymem byłem bardzo zżyty. Był wtedy moim najlepszym przyjacielem… Kilka miesięcy później zachorował na raka płuc i musiał zrezygnować z pracy. Leczenie było bardzo drogie i mama nie dawała sobie rady. Kilka lat temu zginął w wypadku samochodowym.
- Przepraszam, nie wiedziałam.
- Skąd mogłaś wiedzieć?
Znów nie odpowiedziałam jednak na to pytanie. Zrobiło mi się przykro, bo doskonale go rozumiem… Oparłam głowę o fotel i wpatrywałam się w szybę samochodu. Teraz tylko marzyłam o ciepłym łóżku i gorącej herbacie.
                                                                              ***

*Piotr*

(Następny dzień) Weszliśmy na SOR. Przy biurku siedziała Marta, która na widok Wiktora zarwała się z krzesła i przywitała go promiennym uśmiechem. 
- Cześć Wiktor, co jest? - Powiedziała przeżuwając ostatni gryz kanapki.
- Dziewczyna z poparzonymi drogami oddechowymi, zajmijcie się nią. 
- Jasne, już ją zabieram... Wiktor możemy porozmawiać? - Kobieta odłożyła teczkę z papierami na krzesło i znów się uśmiechnęła. Zabrałem nosze i razem z Adamem wyszliśmy przed izbę. 
- Myślisz, że coś do niego czuje? - Zapytał żartobliwie Adam.
- Na to wygląda. - Odpowiedziałem i zaczęliśmy się śmiać. W tym momencie Wiktor otworzył drzwi.
- Co Wam tak wesoło?
- A nic doktorze. - Powiedziałem nie mogąc powstrzymać się od śmiechu.
- Piotr mów, pośmiejemy się razem. - Odparł pisząc coś w dokumentacji. Adam i ja próbowaliśmy opanować wybuch śmiechu, jednak ani mi ani jemu nie wychodziło to najlepiej. Wiktor spojrzał na mnie, a zaraz potem na Adama. 
- Co jest? - Zapytał. Żaden z nas jednak nie odpowiedział. - Dowcipnisie. - Pokiwał głową, uśmiechnął się ironicznie i zaraz odszedł. 
- 21S starsza kobieta zasłabła w centrum. 
- Przyjąłem, jedziemy. 
(5 minut później) W karetce panowała cisza. Każdy skupiony był na czymś innym, przerwałem ją i zapytałem Wiktora.
- Doktorze? Mogę pana o coś spytać?
- Pytaj Piotr. 
- Umówiła się z panem? - Uśmiechnąłem się.
- A co, zazdrosny jesteś?
- Może trochę.
- Nie Piotr, droga wolna. 
- Pan i tak niczego nie ukryje.
- Mówisz?
- Za dobrze pana znamy, prawda Adaś?! 
- Prawda, prawda!
I nagle w jednej chwili wszyscy zaczęli się śmiać. Nawet Wiktor, który zawszę wydawał się taki poważny, nie mógł opanować śmiechu.
______________________________________________________________________________
Cześć, przepraszam, że tak długo mnie nie było, 3 tygodnie, ale musiałam zrobić sobie przerwę. 
Do tego uczyłam się na 3 sprawdziany, które mają być w tym tygodniu, ale mam dla Was dobrą wiadomość, jestem chora, co oznacza, że mam teraz pełne 3 tygodnie na pisanie opowiadania :)
Z jednej strony dobrze, bo może wstawię coś "na czas" , a z drugiej grypa i zapalenie gardła jednocześnie, naprawdę z całym szacunkiem mogę sobie współczuć. Nie życzę tego nikomu...
Wiem, krótkie jest, ale przygotowuję dla Was niespodziankę i... dowiecie się w swoim czasie ;)
W kolejnych częściach będzie się działo o wiele więcej, spokojnie :)
Do następnego!
Natalia