Rozdział 33. Potrzebuje Cię.

*Martyna*

Obudziłam się tuż po czwartej nad ranem z silnym bólem próbującym wyszarpać sobie drogę na zewnątrz z jakiegoś nieokreślonego miejsca w środku moich pleców. Tak silnym, że nawet najmniejszy ruch ręką był bolesny. Kanapa w salonie nie jest zbyt wygodnym miejscem do spania. Czułam jakby coś w środku rozrywało moje kości na milion małych kawałków, co oczywiście jest niemożliwe, ale właśnie w tym momencie było to najlepsze określenie tego co czuje. Udało mi się jakoś wstać i dojść do kuchni, co nie było łatwe. Otworzyłam szafkę z lekami, która znajduje się obok lodówki i wzięłam pierwszą tabletkę przeciwbólową, która rzuciła mi się w oczy. Oparłam się ręką o blat innej szafki i czekałam aż ból nieco ustąpi, gdyż nie byłam w stanie zrobić kolejnego kroku. Po kilku minutach bezsensownego gapienia się w podłogę, wzięłam szklankę z wodą i poszłam do sypialni gdzie spał Piotrek. Przesunęłam rękę chłopaka z mojego miejsca i położyłam się obok. 

- Cholera, Piotrek daj mi tą kołdrę! - Powiedziałam, gdy zrobiło mi się zimno pod cienkim kocem.

- Co? - Odpowiedział po chwili pół przytomny. 

- Zimno mi.  

Chłopak spojrzał na mnie udając, że nie rozumie. 

- Piotrek! - Zdenerwowałam się i krzyknęłam, a on głupkowato się uśmiechnął.

- Wiedziałem, że długo tam nie wytrzymasz. - Powiedział z poczuciem wygranej i nakrył mnie połową, 

- Bardzo śmieszne...

(Rano) Leżałam w łóżku przyglądając się śpiącemu Piotrkowi. Miałam ochotę wtulić się w jego silne ramiona. Przytulić go tak mocno jak jeszcze nigdy, ale nie mogłam. Moje ciało właśnie tego potrzebowało, a głowa mówiła "jeszcze nie teraz, zaczekaj" . Hormony... Moim jedynym wytłumaczeniem tak naprawdę były hormony. Dodatek do ciąży...
Po nocy wszystkie emocje z poprzedniego dnia ze mnie opadły. Chciałam jak najszybciej przeprosić Piotrka. Kiedy wstałam z łóżka znów poczułam ból w plecach. Ten był jednak do wytrzymania. Wzięłam głęboki oddech, telefon ze stolika i poszłam w stronę kuchni. Zrobiłam kawę i kanapki dla Piotrka, po czym postawiłam je na stole.
Dyżur mieliśmy na 10. Pogoda nie była dziś najlepsza. Szare, ciężkie chmury, które pokrywały niemal całe niebo i deszcz, który padał od samego rana z kilkuminutowymi przerwami, psuł mój humor na tyle, że chciałam aby ten już się skończył. Mimo nieciekawej pogody postanowiłam, że pójdę do stacji pieszo. Wychodząc, przy kubku z kawą dla Piotrka, położyłam niewielką, białą karteczkę na której napisałam zwykłe "Przepraszam"...

*Piotr*

Obudził mnie dźwięk budzika w telefonie. Wyłączyłem go i spojrzałem na... puste miejsce obok siebie. Pomyślałem, że Martyna nadal nie chce ze mną rozmawiać, ale gdy wszedłem do salonu, wszystkie te myśli mnie opuściły. Na stole stała kawa i talerz z kanapkami. Kiedy podszedłem bliżej zauważyłem, że jest też niewielka karteczka. Odwróciłem ją i przeczytałem jedno z najpiękniejszych słów na świecie. "Przepraszam". Wiedziałem już gdzie jest Martyna. Napiłem się kawy i zjadłem dwie kanapki. Ubrałem spodnie i koszulkę, a na nią zarzuciłem kurtkę. Pojechałem w stronę stacji...

Stała koło szafki w połowie ubraną bluzką ratownika. Kiedy już ją założyła obróciła się w moją stronę, a ja podszedłem do niej i złapałem ją w tali. Nie protestowała.

- Więc to był Twój genialny plan, żeby mnie przeprosić? - Powiedziałem poważnym tonem.

- A zadziałało? - Lekko się zaśmiała, a w jej brązowych oczach pojawił się niewielki błysk.

- Zadziałało, ale więcej tak nie rób. Martwiłem się o Ciebie.

- Wiem... Przepraszam.

Pocałowałem ją w głowę, tuż nad uchem, a Ona się uśmiechnęła...

*Martyna*

Po dyżurze pojechaliśmy na zakupy do sklepu spożywczego. W nim zeszło nam trochę czasu i kiedy wracaliśmy do domu było ciemno. Siedząc wpatrywałam się w gwiazdy. 

- Skąd znasz Górę? - Piotrek zapytał zmieniając bieg w samochodzie, tym samym przerywając ciszę. 

- Nie ważne. 

- Nie powiesz mi?

- Nie chcę sobie psuć humoru. - Odpowiadałam, nawet na niego nie patrząc. Kiedy dojechaliśmy, chłopak otworzył mi drzwi i pomógł wyjść. 

- A zakupy? - Zdziwiłam się, kiedy Piotrek zamknął samochód i splótł nasze palce. 

- Później po nie przyjdę. - Odparł i pociągnął mnie w stronę drzwi. Stanęłam przy ścianie, a on pocałował mnie mocno, przyciskając do niej, i całował cały czas, kiedy szukał w kieszeniach klucza do mieszkania. Gdy otworzył drzwi wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni. 

- Kocham Cię- Wyznał, ściągając ze mnie koszulkę...

_______________________________________________________________________

Hoho, Natalia szalejesz! Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Co myślicie? :)

Chcę Wam powiedzieć, że mam już kolejną część, ale wstawię ją dopiero za kilka dni. Dlaczego? 

Za dużo działoby się w tej ;) 

No i zrezygnowałam jak na razie z pisania nowego opowiadania. 

Dziękuję Wam za wszystkie komentarze, które naprawdę mi pomogły! 

Pozdrawiam i do następnego! 

Natalia