Rozdział 34. Świat nie jest instytucją zajmującą się spełnianiem życzeń.

*Martyna*

*Dwa dni później*

Ten dzień był dla mnie bardzo ważny. Czekałam na niego 5 długich miesięcy. To właśnie dzisiaj miałam poznać płeć dziecka. Od rana  zastanawiałam się nad imieniem, jednak nic co mogło mi się spodobać nie przychodziło mi do głowy. Chciałabym najpierw porozmawiać o tym z Piotrkiem zanim coś zdecyduje, ale kiedy pomyślę o jego narzekaniu, co w jego przypadku jest oczywiste, odechciewa mi się tej rozmowy... Po ostatniej wizycie u Hany, postanowiłam, że będzie moim lekarzem prowadzącym. Byłam z nią umówiona o 19, kiedy Piotr kończy dyżur. Chciałam aby był razem za mną. Ja na ten dzień wzięłam wolne w stacji, żeby spokojnie się przygotować... Siedziałam na kanapie, w jednej ręce trzymając miskę pełną płatków z mlekiem, które sama przygotowałam, a w drugiej pilot od telewizora, kiedy zadzwonił mój telefon. Odłożyłam miskę na mały stół przy kanapie i sięgnęłam z niego komórkę. Był to mój tata. Zdziwiłam się, bo nigdy do mnie nie dzwoni, ale i tak nie chciałam z nim rozmawiać. Odrzuciłam połączenie... W ciągu dnia, dzwonił do mnie jeszcze kilka razy, a ja zawszę go odrzucałam. Nie chciałam zawracać sobie głowy jego problemami... Kilka minut po 18 zaczęłam się szykować. Dzisiaj było wyjątkowo ciepło, dlatego wybrałam białą sukienkę z długim rękawem i kremowe szpilki. Najpierw miałam spotkać się z Piotrkiem w stacji, żebyśmy mogli razem pójść do Hany. Kiedy byłam już gotowa i miałam wyjść z domu, znów zadzwonił telefon. Nie był to jednak mój ojciec.
- Cześć Piotruś. - Przywitałam się z nim z uśmiechem.
- Kochanie nie będę mógł pójść z Tobą do tego lekarza. - Wyznał, a ja lekko się zezłościłam. - Pilna sprawa.
- Obiecałeś...
- Przepraszam, później Ci wszystko wyjaśnię. Dasz sobie radę?
- Chyba nie mam wyboru. - Westchnęłam.
- Spotkamy się w stacji?
- Jasne. - Odparłam, próbując udawać, że wcale nie jest mi przykro.
- Do zobaczenia. - Rozłączył się, a ja stałam przez krótką chwilę, trzymając rękę na zaokrąglonym brzuchu... Poszłam w stronę szpitala i po 20 minutach byłam pod wskazanym przez Hanę gabinecie. Usiadłam na krześle, lekko zmęczona, obok elegancko ubranej dziewczyny. Długie, jasne włosy opadały na jej twarz, odsłaniając jedynie niebieskie jak woda oczy i mocno pomalowane, czerwone usta. Wyglądała na niewiele młodszą ode mnie. Ona też była sama. Siedziałyśmy więc na korytarzu w ciszy przez dobre pięć minut. Ona - zapatrzona w ekran dużego, białego telefonu, ja - z założonymi rękami i spuszczonym wzrokiem na zabrudzoną podłogę. Myślałam o tym jak niewygodne jest to krzesło, o narastającym bólu w środku moich pleców, o tym, że chcę jak najszybciej z niego wstać i o tym przeszywającym zimnie na brzuchu, kiedy Hana nałoży na niego nieprzyjemny żel. Tak właśnie minęło kolejne kilka minut, gdy w pewnym momencie zza drzwi wyłoniła się Hana i przerwała ciszę, Weszłam do gabinetu.
- Gotowa? - Zapytała, spoglądając na mnie z uśmiechem.
- Jak nigdy. - Odwzajemniłam uśmiech i usiadłam na fotelu, a kobieta nałożyła na mój brzuch przezroczysty żel, by wykonać USG...
Pół godziny później byłam już koło stacji, kiedy na parking wjechała karetka. Podeszłam do niej uśmiechając się do siedzącego za kierownicą Piotrka. Razem z Wiktorem i Adamem wyszli z niej i udali się do środka stacji, po drodze witając się ze mną.
- Zaraz wracam. - Powiedział Piotrek, przechodząc obok i obdarzył mnie delikatnym pocałunkiem w policzek. Moje kąciki ust lekko się uniosły. Chwilę potem chłopak wrócił przebrany w swoje ubranie.
- Idziemy? - Podszedł do mnie z głupkowatym uśmiechem.
- A co z samochodem? - Lekko uniosłam brwi do góry.
- Stoi przed domem. - Wyznał. - Mały spacerek nam nie zaszkodzi. - Spojrzałam na niego z niedowierzaniem, a potem zaśmiałam się. - Chłopiec czy dziewczynka?
Stanął na przeciw mnie i położył swoje dłonie na moich biodrach.
- Najpierw mów co to była za "pilna sprawa" , dla której nie mogłeś przyjść. - Odparłam, poklepując go ręką po klatce piersiowej i zabierając jego dłonie.
- Góra miał mały wypadek...
- Dobra, wiem już wystarczająco... - Przerwałam mu. Znów On. Znów wszystko przez Górę...
Szliśmy przez park. Ten sam, w którym kilka dni temu spotkałam Adama. Jesienne liście zdążyły już pokryć wszystkie chodniki.
- Ślicznie wyglądasz. - Zauważył, zatrzymując się na środku jednej z większych alejek i odgarnął moje włosy za ucho. - Powiesz mi w końcu?
- No więc... - Zacięłam się na chwile, chcąc go sprowokować. - To chłopiec Piotr. - Ucieszyłam się co Piotrek odwzajemnił szerokim uśmiechem i wziął mnie na ręce, kręcąc dookoła, a potem pocałował mnie namiętnie.
- Kocham Cię. - Powiedział po cichu, nadal trzymając mnie jedną ręką pod kolanami, a drugą w miejscu na plecach gdzie ciągle odczuwałam ból i znów mnie pocałował. Tym razem delikatnie. Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, ale przerwał mi dzwoniący telefon.
- Odbierz.
- To pewnie mój ojciec. Dzwoni dziś przez cały czas...
- Odbierz, może coś się stało. - Chłopak próbował mnie przekonać bym odebrała. Spojrzałam w jego brązowe oczy, nadal w jago objęciach i wyciągnęłam telefon z torebki.
- Halo? - Powiedziałam zła. - Jeśli dzwonisz tylko po to, żeby mnie zdenerwować to daruj sobie...
- Martyna mama nie żyje...
________________________________________________________________________
Spodziewaliście się, że mama Martyny umrze, czy Was zaskoczyłam?
Ten tydzień znów siedziałam w domu (znów chora...) i wpadłam na kilka pomysłów ;)
A teraz strasznie, strasznie, strasznie chcę Wam podziękować za już ponad 41 tyś WYŚWIETLEŃ!
Kochani jesteście, nawet nie wiecie jak strasznie się cieszę! To dla mnie bardzo dużo znaczy!
A kiedy czytam Wasze komentarze, szczególnie te dłuższe, wzruszam się i jak ktoś napisał, dostaje mega powera ;) Bardzo dziękuję za komentarze :)
Pozdrawiam WSZYSTKICH czytelników, a w szczególności Czerwoną Pomadkę i Messi oraz tych którzy zawszę komentują nowe opowiadanie. Dziękuję! :)
Wszyscy jesteście wspaniali! <3
Do następnego!
Natalia