Rozdział 45. Przeszłość wróci do ciebie jak bumerang.

                                                                    *Piotrek*

Kiedy jeszcze nie znałem Martyny, moje życie kręciło się w okół pracy, dziewczyn i imprezer. Jednak to wszystko zmieniło się momentalnie, kiedy po raz pierwszy zobaczyłem ją na szpitalnym korytarzu. I od tamtem chwili, aż do dzisiejszego dnia nauczyłem się jednej ważnej rzeczy.
Jeśli wchodzi się z kimś w związek to nie ogranicza się to do trzymania za rękę.

26 listopada 2015

- Co ty wygadujesz! - podniosłem głos - Jeśli chciałeś mnie w jakikolwiek sposób przestraszyć, to coś Ci nie wyszło. A teraz wybacz, ale czeka na mnie Martyna.
Byłem już dobre dwa metry od niego, kiedy niespodziewanie krzyknął.
- Dość Piotrek! - oznajmił podchodząc do mnie - Nie poznaje Cię - mruknął, mierząc mnie wzrokiem, a ja poczułem się jak intruz we własnym domu - Stałeś się zwykłą dupą. Kto jak kto, ale Ty? Ten, który zawsze powtarzał, że miłość jest dla idiotów? Stary Piotrek, zabawiłby się z laską najwyżej tydzień, a potem kopnął ją w dupe i zapomniał! A teraz co? Zakochałeś się jak ten ostatni frajer i chmurki mają kształt serduszek? - zaśmiał się, wpatrując się we mnie - Naprawdę nie mam nic do twojego związku z Martyną, ale są sprawy, które powinieneś postawić przed nią.
- Pozwól, że to ja będę decydował co stawiam na pierwszym miejscu - warknąłem, patrząc mu prosto w oczy.
- Albo to załatwisz - zacisnął zęby - Albo ja to zrobię.
- Zrób coś dla mnie. Nie wpieprzaj się w to, jasne? - odparłem i zacząłem iść w kierunku bramy - Życzę miłej nocu.
Trzasnąłem starą furtką i odjechałem.

- Kochanie? - powiedziałem, odkładając kluczyki od samochodu na komode. Usłyszałem jak stawia stopy na podłodzę, a potem przemieszcza się po pokoju i wyłania się z sypialni. Spojrzałem na nią, a moje serce w tamtym momencie dziwnie zabiło - Tak strasznie Cię przepraszam.
Martyna miała na sobie czarną sukienę do połowy ud i wysokie, czerwone szpilki. Wyglądała tak pięknie.
- Piotrek coś się stało? - zapytała zdezorientowana, kiedy do niej podchodziłem.
- Kochanie - przejechałem dłonią po jej włosach - Chyba będziemy musieli to przełożyć.
Widziałem, że była rozczarowana, ale ja, chociaż naprawdę chciałem, nie byłem w nastroju do spędzenia wieczoru w jej towarzystwie.
- Nic nie szkodzi - odparła, kładąc dłonie na moich ramionach - Powiesz mi co się stało?
Przyciągnałem ją bliżej siebie, aby nasze ciała się stykały.
- Nic - odpowiedziałem.
- Mhmm - mruknęła - To dlaczego wyglądasz jakbyś przed chwilą zobaczył ducha?
- Wcale nie zobaczyłem ducha - pocałowałem ją w czoło - Tylko jak pięknie wyglądasz.

I jeśli chodzi o tamten tydzień, to nic pozatym się nie wydarzyło. Mogłem się jednak domyślić, że to cisza przed burzą, o której mówił Wiktor...

3 grudnia 2015

Do tamtego dnia nie rozmawiałem z Adamem praktycznie o niczym. Co prawda mieliśmy ze sobą kilka dyżurów, ale nie odzywaliśmy się do siebie jeśli nie było potrzeby. Wieczorem jednak, kiedy oboje kończyliśmy dyżur, zaczepił mnie na zewnątrz stacji.
- Możemy w końcu pogadać? - brzmiało to bardziej jak rozkaz niż pytanie - Przestańmy zachowywać się jak dzieci.
- Jeśli chcesz - rzuciłem obojętnie.
Chyba go to uraziło, ale nie dał tego po sobie poznać.
- Posłuchaj - zaczął - Potrzebowałem pieniędzy natychmiast. Nie była to mała sumka, dlatego nawet nie chciałem Cię tym martwić, a wtedy były jeszcze problemy z Martyną.
- Dlatego lepiej wziąć kase od jakiegoś fałszywego faceta? - przerwałem mu - Masz w okół siebie tyle osób. Ja, Martyna, Wiktor - wymieniłem kilka z nich - A ty i tak poszłeś jak zbity pies do tego... pajaca. A nie! Zapomniałem, że tu chodzi o kase. Im więcej tym lepiej, prawda? Co taki ktoś jak ja może Ci dać. Marne grosze, a On! Zaproponujesz mu pewną sumkę, a On Ci jeszcze trochę dorzuci.
- Przestań pieprzyć - zmarszczył brwi - Myślisz, że Góra śpi na pieniądzach?
- Tak właśnie myślę, bo na takiego wygląda.
Przez chwilę nic nie mówił i zapewnie zastanawiał się co mógł odpowiedzić.
- Gdybym nie wziął od niegi tych pieniędzy to... - głos mu zadrzał - To Baśka wylądowałaby na ulicy, a ja... Wpakowaliby mi kule w łep, rozumiesz.
Podeszłem bliżej niego, nie wierząc własnym uszą.
- W co ty się wpakowałeś? - warknąłem.

Podczas tamtej rozmowy nie powiedział mi prawie nic. Pogodziliśmy się jednak. Może gdyby wyznał mi cała prawdę od razu, nie siedziałbym teraz na tym okropnym zielonym, szpitalnym krześle.

4 grudnia 2015

Stanąłem pod ścianą obok uchylonych lekko drzwi. W pokoju w którym się znajdowałrm, akurat nikogo nie było, więc mogłem stać tam, dopóki nikt nie nie zauważy, lub sam się nie wydam.
- Sądzę, że jest pani dobrą ratowniczką - Spojrzał w jej oczy - Ma pani potencjał i... i ogromną ambicję - próbował dobrać odpowiednie słowa w jedną, zgrabną całość, co nie wychodziło mu najlepiej.
Dziewczyna skrzywiła się i nerwowo przygryzła wargę. Widząc to, Góra wstał z krzesła i niesfornie zaczął krążyć po pokoju. 
- Z pani podejściem, pacjenci będą zadowoleni. Nie wykluczone, że będziemy najlepszym zespołem w okolicy. Jest pani taka... delikatna i... Stanowcza zarazem. To mnie intryguję. 
Uniosłem do góry brwi, jakby miało mi to pomóc w zrozumieniu jego słów.
Rozmowa między nimi szybko się rozwinęła. Nachylił się nad nią, podpierając jedną ręką o blat biurka i poprawił spadające mu z nosa okulary. Martyna odchyliła się lekko w drugą stronę, prawie spadając z krzesła. 
- Nie można zmarnować tak świetnej kobiety! - zdecydowanie przesadził z entuzjazmem w głosie - Mieć taką kobietę w zespole... a co dopiero w domu! 
Uniosłem ze zdziwienia brwi. Martyna zrobiła to samo.
- Żartuję oczywiście - gwałtownie się wyprostował, a dziewczyna podskoczyła - Oczywiście chodzi mi o dobro pacjentów. Przecież każdy chciałby, żeby zajmowali się nim profesjonaliści, a pani jest jedną z tych osób. Nielicznych zresztą... Na przykład taki Strzalicki.
Zdawało się, że pomylił moje nazwisko specjalnie.
- Strzelecki - poprawiła go niepewnie. 
Zamilkł na chwilę i spojrzał na uchylone drzwi by sprawdzić, że nikt ich nie podsłuchuję. Najwyraźniej żadne z nich, nie zdawało sobie sprawy, że ich słyszę. 
- No właśnie... - znów zaczął krążyć po niewielkim pokoiku - Przecież to kierowca karetki, który nie wiadomo co robi w pogotowiu. A pani...?
Ponownie stanął nad dziewczyną. Martyna lekko skrępowana, wstała z krzesła i stanęła po drugiej stronie.
- Niech pani to dobrze przemyśli... - zmienił swoją taktykę - Mówmy sobie po imieniu - wyciągnął przed nią dłoń - Artur jestem.
Uśmiechnęła się delikatnie, ściągając do siebie brwi. Byłem przekonany, że wtedy zastanawia się co odpowiedzieć.
Nagle do pokoju wszedł Adam. Jak oparzony odskoczyłem od futryny drzwi i stanąłem na przeciwko niewielkiej komody.
- Kwiatki oglądasz? - stanął w niewielkiej odległości ode mnie i spojrzał na mnie zdziwiony. Zdałem sobie sprawę, że wbiłem wzrok w lekko już uschniętego kwiatka. - Od kiedy jesteś miłośnikiem przyrody?
Wziąłem do ręki białą doniczkę, by wyglądać bardziej przekonywująco.
- Od pewnego czasu.
______________________________________________________________________
Taki zwrot akcji :)
Kochani znów siedze w nocy i piszę, bo tak mi wygodnie. Ale pomijając fakt, że znów się nie wyśpie, co czujecie po tej części? ;)
Te wszystkie wydarzenia mają jakiś tam związek (mniejszy, większy, albk w ogóle go nie mają) z tym co się wydarzy w kolejnych opowiadaniach. Nie wiem czy to wam się spodoba, bo wybiegnie to chyba trochę poza tematykę moich opowiadań, ale pożyjemy, zobaczymy.
Uwaga spojler!
Nadal będzie to o Martynie i Piotrku.
I chciałabym Wam jeszcze powiedzieć, że chyba narazie wracam do starego trybu, czyli nowe opowiadania w każdy weekend. Tak chyba było najwygodniej.
Te trzy rozdziały, jeden po drugim, były taką formą przeprosin. Nazywajcie to jak chcecie ;)
To chyba tyle co miałam do przekania, chociaż mam wrażenie, że o czymś zapomniałam... No nic :)
Do następnego!
Natalia

Ps. Jeśli sądzicie, że ostatnie częśći są nieco zaniedbane, nie wiem jak to nazwać. Chodzi mi o to, że jest mało takich opisów, to wiedzcie, że jest to zamierzone.

Ps2. Jeśli lubicie książki koniecznie przeczytajcie Serce ze szkła Kathring Lange! Dla tych, którzy lubią tajemnice, strach, ale i niewielki wątek miłosny. Książka trzyma w napięciu do końca, naprawdę do ostatniego słowa...
                                                         
"Jeśli się zakochasz, umrzesz"

Koniecznie przeczytajcie!!!